Το άρθρο αναλύει τις υποθέσεις παιδοκτονίας της Πισπιρίγκου και της Μουρτζούκου, εξετάζοντας τον διαταραγμένο μητρικό δεσμό και τα πολυδιάστατα προβλήματα που οδηγούν σε τέτοια εγκλήματα.
Η σύμβουλος ανθρωπίνων σχέσεων Κική Μερτζάνη και ο ποινικολόγος Γιάννης Βλάχος επισημαίνουν την ανάγκη να απομακρυνθούμε από το στερεότυπο της εξιδανικευμένης οικογένειας και να ενισχύσουμε τις σχολικές και κοινωνικές δομές για την πρόληψη τέτοιων περιστατικών.
Τονίζεται η σημασία της προσοχής στα σημάδια ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και η ευθύνη της κοινωνίας να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει τα προβλήματα πριν εξελιχθούν σε τραγωδίες.
Διαβάστε αναλυτικά
«Υπάρχει ένα κοινό μοτίβο: μητέρες που δολοφονούν τα παιδιά τους, το ένα μετά το άλλο», υπογράμμισε η σύμβουλος ανθρωπίνων σχέσεων Κική Μερτζάνη, μιλώντας στο ΕΡΤNews, αναφερόμενη στις δύο υποθέσεις παιδοκτονίας που συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Όπως εξήγησε, «ο μητρικός δεσμός έχει κατακερματιστεί. Δεν υπάρχει. Από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, αναδύεται το μίσος και ο φθόνος – να σκοτώσω μέχρι αφανισμού».
Η κ. Μερτζάνη επισήμανε ότι τα περιστατικά της Πισπιρίγκου και της Μουρτζούκου δεν μπορούν να κατανοηθούν μέσα από έναν μόνο ψυχολογικό ορισμό ή μια συγκεκριμένη διάγνωση, αφού «το φαινόμενο της παιδοκτονίας είναι πολυδιάστατο».
Παρόλα αυτά, ανέδειξε πως στις υποθέσεις αυτές αποτυπώνονται βαθιά προβλήματα στη σχέση μητέρας–παιδιού και «σιωπηλές» δυναμικές που υπάρχουν στην οικογένεια και την κοινωνία. «Κανένα παιδί δεν γεννιέται δολοφόνος. Το περιβάλλον, η σιωπή και τα τραύματα διαμορφώνουν τον χαρακτήρα», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Σχολιάζοντας τη στάση της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, τόνισε πως «δεν είναι ότι δεν φαίνονται τα σημάδια. Δεν τους δίνουμε σημασία», ενώ ανέφερε πως για οικογένειες αυτού του τύπου, τα έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού, οργής και μίσους αποτελούν «κανονικότητα».
«Πρέπει να φύγουμε από το στερεότυπο της εξιδανικευμένης οικογένειας»
Ο ποινικολόγος Γιάννης Βλάχος από την πλευρά του επεσήμανε ότι η ιδανική εικόνα της ελληνικής οικογένειας δεν αντικατοπτρίζει πάντα την αλήθεια. Όπως ανέφερε, «ο θεσμός της οικογένειας είναι πολυεπίπεδος και μπορεί να γεννά συγκρούσεις, εντάσεις, ακόμη και παθολογίες. Πρέπει να φύγουμε από το στερεότυπο της εξιδανικευμένης οικογένειας».
Ο ίδιος πρότεινε να ενισχυθούν οι σχολικές και κοινωνικές υπηρεσίες που παρακολουθούν παιδιά με συμπεριφορές που ξεφεύγουν από το φυσιολογικό, σημειώνοντας ότι «το να αποφύγουμε ένα φονικό μέσα στους τέσσερις τοίχους μιας κρεβατοκάμαρας, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο».
Η κ. Μερτζάνη συμπλήρωσε ότι η ευθύνη της κοινωνίας δεν περιορίζεται μόνο στην αποδοκιμασία μετά το έγκλημα: «Πρέπει να αναρωτηθούμε πού ήμασταν πριν την πράξη. Όταν κατακερματίζεται ο μητρικός δεσμός και αναδύεται το μίσος, φτάνουμε στον αφανισμό του άλλου ατόμου».
Τέλος, ο Γιάννης Βλάχος υπενθύμισε την πίεση που βιώνουν οι οικογένειες σήμερα, επικαλούμενος δεδομένα από το «Χαμόγελο του Παιδιού», σύμφωνα με τα οποία οι αναφορές για περιστατικά βίας κατά παιδιών στο πρώτο εξάμηνο του 2025 αυξήθηκαν κατά 300%: «Αυτό θα έπρεπε να μας έχει ήδη χτυπήσει καμπανάκι», κατέληξε.
Συνοπτικά
- Οι υποθέσεις Πισπιρίγκου και Μουρτζούκου αποκαλύπτουν τον διαταραγμένο μητρικό δεσμό και τα σοβαρά προβλήματα που οδηγούν σε παιδοκτονίες.
- Η κοινωνία πρέπει να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει τα σημάδια ενδοοικογενειακής βίας προτού εξελιχθούν σε εγκλήματα.
- Οι ειδικοί τονίζουν την ανάγκη ενίσχυσης σχολικών και κοινωνικών δομών για την πρόληψη τέτοιων περιστατικών.
- Η ιδανική εικόνα της οικογένειας δεν αντικατοπτρίζει πάντα την πραγματικότητα, με τα έντονα συναισθήματα φόβου και μίσους να θεωρούνται κανονικότητα.